Hej kochani! Piszę do Was z zupełnie nowej planety. Myślałam, że to tylko sen zimowy, a tymczasem mój świat zawinął się w kokon i się przepoczwarza. Nie wiem czemu mnie to nie dziwi.

Moje studia psychologiczne to petarda. Im bardziej się w nie zanurzam, tym bardziej na nowo widzę życie, ludzi, nasze przeróżne sposoby na radzenie sobie ze sobą, ze światem, z cierpieniem, z nieznanym. To staje się tak przeraźliwie wyraźne, że aż wzruszające. To jak wszyscy walczymy, dążymy, próbujemy zrozumieć, wytłumaczyć sobie, czym jest to doświadczenie, które tu wszyscy dzielimy – bycie człowiekiem na Ziemi.

Jest w tym tyle miejsca na miłość, której nie widzisz, kiedy skupiasz się tylko na swoim doświadczeniu, na swoich gotowych rozwiązaniach i słusznych odpowiedziach.

Spadł mi do zera wskaźnik potrzeby głoszenia prawd i mądrości życiowych. Jeśli kiedykolwiek z tym przesadzałam, to sorry.

Jest jakaś wolność w przyznaniu, że nie wiem, że uczę się, i co najlepsze to może nigdy się nie kończyć, bo ten moment, kiedy wiesz już wszystko, nigdy nie nadejdzie.

Trochę naiwnie się obawiałam, że może te studia będą częściowo zacofane w stosunku do zaawansowanej duchowo-naukowej wiedzy, którą tu w internecie posiadamy, i będę czuć jakiś dysonans ale zgadnijcie, oczywiście tak nie jest. Większość z tego, co tutaj stanowi epokowe odkrycia, to dla nich żadne rewelacje ani nowości. Z radością spotykam ponownie tematy, które już wcześniej ze mną rezonowały, na zupełnie nowym tle, w nowej oprawie i w otoczeniu zupełnie nowych ludzi, idei, historii i tylu nowych puzzli, że rozmiar całej tej układanki zupełnie mnie pozamiatał.

Spotykam żywą, dynamiczną naukę, która ciągle się zmienia, wewnętrznie się ściera i buzuje i jest w niej miejsce zarówno na doświadczenia mistyczne i sny, jak i twardą neurobiologię, a to może oznaczać tylko jedno: to coś dla mnie. Siedzę z jęzorem na brodzie na wykładach, piszę prace zaliczeniowe z obłędem w oku i chociaż niby w nosie mam oceny, to takiej średniej nie miałam od początku podstawówki , miło jest poczuć, że moje wysiłki są doceniane!

Jednocześnie musiałam nieco wyjść ze skorupy i w zetknięciu ze światem zewnętrznym stwierdziłam, że nieźle zarosłam mułem przez ostatnie lata. Pobudka! Pora odnaleźć na nowo swoje miejsce na ziemi, które wcale nie musi być zakopane w środku lasu ani na żadnym pustkowiu, gdzie już nic nowego się nie wydarzy. Życie mnie wzywa tej wiosny – a dokąd dokładnie? To już materiał na następną opowieść.

Chyba nigdy nie czułam się bardziej zakorzeniona w sobie. Można powiedzieć, że trochę wciągnęło mnie 3D. Może mniej tu górnolotnej gadki. Bliżej ziemi. Ale jakby więcej można. A widok na gwiazdy jest fantastyczny.